Aby zapewnić ochronę rdzenia kabla optycznego przed uszkodzeniami mechanicznymi, termicznymi, chemicznymi i wilgocią, należy go wyposażyć w osłonę lub nawet dodatkowe warstwy zewnętrzne. Takie działania skutecznie wydłużają żywotność włókien optycznych.
Do powszechnie stosowanych osłon w kablach optycznych należą osłony typu A (powłoki aluminiowe z polietylenem), osłony typu S (powłoki stalowe z polietylenem) oraz osłony polietylenowe. W przypadku kabli optycznych przeznaczonych do pracy w głębokich wodach zazwyczaj stosuje się metalowe, uszczelnione osłony.
Osłonki polietylenowe są wykonane z liniowego tworzywa o niskiej, średniej gęstości lubmateriał polietylenowy o wysokiej gęstości w kolorze czarnym, zgodnie z normą GB/T15065. Powierzchnia czarnej osłony polietylenowej powinna być gładka i jednolita, bez widocznych pęcherzyków powietrza, nakłuć ani pęknięć. W przypadku zastosowania jako osłony zewnętrznej, grubość nominalna powinna wynosić 2,0 mm, przy minimalnej grubości 1,6 mm, a średnia grubość na dowolnym przekroju nie powinna być mniejsza niż 1,8 mm. Właściwości mechaniczne i fizyczne osłony powinny spełniać wymagania określone w tabeli 4 w normie YD/T907-1997.
Osłona A składa się z warstwy bariery wilgoci wykonanej z podłużnie owiniętej i nakładającej się na siebietaśma aluminiowa powlekana plastikiem, w połączeniu z wytłaczaną czarną osłoną polietylenową. Osłona polietylenowa łączy się z taśmą kompozytową i zachodzącymi na siebie krawędziami taśmy, które w razie potrzeby można dodatkowo wzmocnić klejem. Szerokość zakładki taśmy kompozytowej nie powinna być mniejsza niż 6 mm, a w przypadku rdzeni kabli o średnicy mniejszej niż 9,5 mm nie powinna być mniejsza niż 20% obwodu rdzenia. Nominalna grubość osłony polietylenowej wynosi 1,8 mm, przy minimalnej grubości 1,5 mm i średniej grubości nie mniejszej niż 1,6 mm. Dla warstw zewnętrznych typu 53 nominalna grubość wynosi 1,0 mm, minimalna grubość 0,8 mm, a średnia grubość 0,9 mm. Taśma kompozytowa aluminiowo-plastikowa powinna spełniać normę YD/T723.2, przy czym taśma aluminiowa ma nominalną grubość 0,20 mm lub 0,15 mm (minimalnie 0,14 mm) i grubość folii kompozytowej 0,05 mm.
Podczas produkcji kabli dopuszcza się kilka połączeń taśmą kompozytową, pod warunkiem, że odstęp między nimi nie jest mniejszy niż 350 m. Połączenia te muszą zapewniać ciągłość elektryczną i przywracać warstwę tworzywa sztucznego kompozytowego. Wytrzymałość połączenia nie może być mniejsza niż 80% wytrzymałości oryginalnej taśmy.
Osłona typu S wykorzystuje warstwę bariery wilgoci wykonaną z wzdłużnie owiniętej i nakładającej się falistej tekturytaśma stalowa powlekana plastikiem, w połączeniu z wytłaczaną czarną osłoną polietylenową. Osłona polietylenowa łączy się z taśmą kompozytową i zachodzącymi na siebie krawędziami taśmy, które w razie potrzeby można wzmocnić klejem. Falista taśma kompozytowa powinna po owinięciu tworzyć strukturę pierścieniową. Szerokość zakładki nie powinna być mniejsza niż 6 mm, a w przypadku rdzeni kabli o średnicy mniejszej niż 9,5 mm, nie powinna być mniejsza niż 20% obwodu rdzenia. Nominalna grubość osłony polietylenowej wynosi 1,8 mm, przy minimalnej grubości 1,5 mm i średniej grubości nie mniejszej niż 1,6 mm. Taśma kompozytowa stalowo-plastikowa powinna spełniać normę YD/T723.3, przy czym taśma stalowa ma nominalną grubość 0,15 mm (minimum 0,13 mm) i grubość folii kompozytowej 0,05 mm.
Podczas produkcji kabli dopuszczalne są połączenia taśm kompozytowych, z minimalnym odstępem między złączami 350 m. Taśma stalowa powinna być łączona na styk, zapewniając ciągłość elektryczną i odtwarzając warstwę kompozytową. Wytrzymałość w miejscu połączenia nie może być mniejsza niż 80% pierwotnej wytrzymałości taśmy kompozytowej.
Taśma aluminiowa, taśma stalowa i warstwy pancerza metalowego stosowane jako bariery przeciwwilgociowe muszą zachować ciągłość elektryczną na całej długości kabla. W przypadku powłok sklejonych (w tym warstw zewnętrznych typu 53), wytrzymałość na odrywanie między taśmą aluminiową lub stalową a powłoką polietylenową, a także wytrzymałość na odrywanie między zachodzącymi na siebie krawędziami taśmy aluminiowej lub stalowej, nie powinna być mniejsza niż 1,4 N/mm. Jednakże, gdy pod taśmą aluminiową lub stalową nałożony jest materiał lub powłoka blokująca wodę, wytrzymałość na odrywanie na zachodzących na siebie krawędziach nie jest wymagana.
Ta kompleksowa konstrukcja ochronna gwarantuje trwałość i niezawodność kabli optycznych w różnych środowiskach, skutecznie spełniając potrzeby nowoczesnych systemów komunikacyjnych.
Czas publikacji: 20-01-2025